پیش فعالی یکی از اختلالات رفتاری است که در بسیاری از بزرگسالان دیده می‌شود. این اختلال باعث می‌شود که فرد دچار ناتوانی در کنترل عملکرد خود شود و به سختی توجه کند. علایم پیش فعالی در بزرگسالان شامل عدم توجه به جزئیات، فراموشی، عدم تمرکز، ناپایداری، عدم توانایی در پایداری روابط، عدم توانایی در کنترل هیجانات، عدم توانایی در برنامه‌ریزی و سازماندهی و عدم توانایی در انجام وظایف روزمره است.
علایم پیش فعالی در بزرگسالان ممکن است با علایم بیش‌فعالی در کودکان متفاوت باشد. برای مثال، بزرگسالان ممکن است نتوانند به خوبی توجه کنند و از تمرکز بالایی برخوردار نباشند، در حالی که کودکان معمولاً بیش‌فعالی و اضطراب دارند.
برای تشخیص پیش فعالی در بزرگسالان، باید به علایم آن توجه کرد. اگر شما یا کسی که شما می‌شناسید دچار عدم توجه، فراموشی، عدم تمرکز، ناپایداری، عدم توانایی در پایداری روابط، عدم توانایی در کنترل هیجانات، عدم توانایی در برنامه‌ریزی و سازماندهی و عدم توانایی در انجام وظایف روزمره است، ممکن است دچار پیش فعالی باشید.
برای درمان پیش فعالی در بزرگسالان، معمولاً از داروهای روانشناسی استفاده می‌شود. این داروها معمولاً شامل محرک‌های مغزی هستند که به افزایش تمرکز و کاهش افکار پراکنده کمک می‌کنند. همچنین، مشاوره روانشناسی و روان‌درمانی نیز می‌تواند بهبود علایم پیش فعالی در بزرگسالان را بهبود بخشد.
علاوه بر درمان، برخی تغییرات در سبک زندگی نیز می‌تواند بهبود علایم پیش فعالی در بزرگسالان را بهبود بخشد. این تغییرات شامل تغذیه سالم، ورزش منظم، خواب کافی و مدیریت استرس است. همچنین، ایجاد یک برنامه کاری منظم و تعیین اولویت‌ها و اهداف کمک می‌کند تا فرد بتواند بهتر کنترل کند که به چه چیزهایی باید توجه کند.
در نهایت، برای مواجهه با پیش فعالی در بزرگسالان، باید به علایم آن توجه کرد و به دنبال درمان مناسب بود. با درمان پیش فعالی، فرد می‌تواند بهبود چشمگیری در کیفیت زندگی خود حاصل کند و به صورت موثرتری در زندگی شخصی و حرفه‌ای خود پیشرفت کند.
علایم بیش فعالی در بزرگسالان
اختلال کم توجهی/ بیش فعالی، اختلال کم توجهی ( ADD ) و بیش فعالی نیز نامیده می شود. اما ADHD بزرگسالان بهترین واژه برای چنین شرایطی است. این واژه حاوی دو جنبه اصلی از این شرایط است: نبود توجه کافی و رفتارهای بیش فعالی و تکانشی.
اختلال ADHD بزرگسالان علایمی دارد که شامل موارد زیر است:
- مشکل در تمرکز و توجه
- بی قراری
- بیش فعالی
- مشکل در اتمام تکالیف
- بی نظمی
- تحمل بسیار پایین در ناکامی ها
- نوسانات خلقی مکرر
- زود جوش بودن
- مشکل در مواجهه با استرس
- روابط بی ثبات و متشنج
بیشتر افراد بزرگسالی که دارای ADHD هستند از وجود این اختلال آگاهی ندارند. آنها تنها فکر می کنند که وظایف روزمره می تواند چالش برانگیز باشد. اینگونه افراد در تمرکز کردن و اولویت قائل شدن در کارهای خود مشکل دارند و همین امر موجب می شود ملاقات ها و یا برنامه های اجتماعی خود را فراموش کنند. ناتوانی در کنترل هیجانات ممکن است به اشکال مختلفی همچون ناتوانی در منتظر ماندن در صف اتوبوس و یا نوسانات خلقی بروز کند.
درمان بیش فعالی / کم توجهی (ADHD):
درمان های کنونی به طور معمول دارو، مشاوره روانی و یا هر دو می باشد. ترکیبی از مشاوره و دارو موثرترین درمان است.
داروها:
محرک ها (روانی) داروهایی هستند که معمولا بیشتر برای ADHD تجویز می شوند، اما داروهای دیگر ممکن است تجویز شود.
- محرک ها می توانند سطح مواد شیمیایی در مغز را که انتقال دهنده عصبی نام دارد، افزایش داده و یا متعادل سازند. مثالها عبارتند از متیل فنیدات (کنسرتا، Metadate، ریتالین، غیره)، دگزامفتامین (Dexedrine)، دگزامفتامین-آمفتامین (Adderall XR) و lisdexamfetamine. این داروها می توانند نشانه های حاصل از اختلال ADHD را درمان کنند. داروهای محرک معمولا در دو شکل کوتاه اثر و یا طولانی اثر موجود هستند.
- سایر داروها: داروهای دیگری نیز برای درمان اختلال ADHD مورد استفاده قرار می گیرد. اینگونه داروها شامل اتوموکستین (Strattera) و داروهای ضد افسردگی مثل بوپروپیون (ولبوترین) هستند. اتوموکستین و ضد افسردگی ها کندتر از محرک ها کار می کنند و ممکن است برای اثر بخشی به چند هفته زمان نیاز داشته باشند. اگر نمی خواهید از محرک ها استفاده کنید اینگونه داروها انتخاب بسیار خوب و مناسبی هستند.
داروی مناسب و مقدار مصرفی آن، از فردی به فرد دیگر متفاوت است بنابراین بهتر است این موضوع توسط پزشک تشخیص داده شود. اگر با داروهای تجویز شده مشکلی داشتید حتما با روانشناس یا روانپزشک خود مشورت نمایید. در مورد عوارض جانبی و اثرات دارو نیز روانشناس یا روانپزشک خود را مطلع سازید.
مشاوره روانشناسی:
مشاوره برای درمان اختلال ADHD بزرگسالان شامل مشاوره روانشناسی و آموزشی است که می تواند بسیار مفید باشد. روان درمانی ممکن است در موارد زیر به شما کمک کند:
- بهبود زمان مدیریت و مهارت های سازماندهی
- آموزش نحوه کاهش رفتارهای تکانشی
- توسعه بهتر مهارت های حل مشکل
- مقابله با مشکلات و شکست های اجتماعی و درسی گذشته
- بهبود عزت نفس
- آموزش روش هایی برای بهبود روابط خانوادگی و اجتماعی
- توسعه و گسترش روش هایی برای کنترل اخلاق
انواع رایج روان درمانی برای اختلال ADHD شامل موارد زیر است:
- درمان رفتاری شناختی: این نوع از مشاوره سازمان یافته، مهارت های خاصی را برای مدیریت رفتار و تغییر الگوهای فکری منفی در اختیار فرد قرار می دهد. این موضوع به شما کمک می کند با چالش های زندگی در منزل، کار و یا مدرسه درگیر شوید. این نوع مشاوره به شما کمک می کند با شرایط ذهنی دیگر همچون افسردگی نیز مبارزه کنید. شما می توانیداز مشاوره های فردی و یا گروهی استفاده کنید.
- مشاوره زناشویی و خانواده درمانی: این نوع از درمان به افراد خانواده کمک می کند نحوه برخورد با یک فرد ابتلا به اختلال ADHD را به خوبی بیاموزند و او را در بهبود شرایط زندگی کمک کنند.
سبک زندگی و درمان های خانگی:
از آنجایی که اختلال ADHD یک اختلال پیچیده است و برای هر فردی منحصر به فرد می باشد، دادن پیشنهادات مفید برای همه بسیار سخت است. اما برخی از پیشنهادات زیر ممکن است کارساز و مفید باشد:
- لیستی از کارهایی که باید روزمره انجام دهید را تهیه نمایید. مطمئن شوید که کارهای زیادی برای انجام نداشته باشید.
- وظایف بزرگ خود را به وظایف کوچکتر تقسیم کنید. اینکار باعث می شود وظایف و کارها قابل مدیریت باشد.
- از یادداشت های چسب دار استفاده کنید و آنها را بر روی فریزر، اینه حمام و یا ماشین خود بچسبانید.
- یک دفترچه ملاقات داشته باشید. شما می توانید از تقویم های الکترونیکی نیز برای ثبت رویدادها و قرار ملاقات های خود استفاده کنید.
- یک دفترچه و یا دستگاه الکترونیکی دیگر به همراه خود داشته باشید تا بتوانید مواردی که باید یه یاد داشته باشید را در آن یادداشت نمایید.
- اطلاعات خود را به خوبی سازمان دهی کنید. شما می توانید از فایل های کاغذی و یا الکترونیکی برای انجام اینکار بهره ببرید.
- از یک برنامه منظم و روتین استفاده کنید و هر روز آن را تکرار نمایید. مثلا کلید و کیف خود را در یک مکان مشخص قرار دهید.
- از اعضای خانواده و دوستان کمک بگیرید.
درباه نویسنده
این مطلب دارد بدون نظر