درمان بیماری کرون در امریکا

سلامتی تاجی بر سر ماست که تا هنگامی که مریض نشویم، قادر به دیدن این تاج نیستیم.

یکی از بدترین انواع بیماری ها، بیماری های مربوط به دستگاه گوارش و معده است. یکی از این بیماری ها که با نام کرون شناخته می شود، مربوط به التهاب دیواره روده است. این بیماری می تواند قسمت های مختلف دستگاه گوارش را تحت تاثیر قرار دهد. در برخی از بیماران مشاهده شده که از دهان فرد تا مقعد او با این بیماری درگیر شده است.

اما خوشبختانه درمان های بسیار متعددی برای این بیماری وجود دارد و در صورتی که خدایی نکرده به این بیماری مبتلا شدید می توانید با مراجعه به پزشک و پیگری درمان خود، به بهبودی امید داشته باشید.

درمان های خانگی متعددی هم برای این بیماری وجود دارد که می توان به زنجبیل، هویج، روغن کبد ماهی، چای سبز، زردچوبه و … اشاره کرد.

این بیماری در امریکا بسیار شایع است و طبق تحقیقات انجام شده بیش از ۷۰۰ هزار آمریکایی از این بیماری رنج می برند. چون این بیماری به دستگاه گوارش مربوط است شاید بتوان با جرأت گفت که با اصلاح سبک زندگی و تغذیه می توان از ابتلا به این بیماری جلوگیری نمود.

بیماری کرون چیست

بیماری کرون (به انگلیسی: Crohn’s disease) یکی از بیماری‌های التهابی روده است که با التهاب دیواره روده مشخص می‌شود. بیماری کرون یک بیماری مزمن بوده که قسمت‌های گوناگون دستگاه گوارش از دهان گرفته تا مقعد را می‌تواند تحت تأثیر قرار دهد.

این بیماری بیشتر قسمت انتهایی روده باریک (ایلئوم) و قسمت ابتدایی روده بزرگ را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

این بیماری می‌تواند تمام لایه‌های روده را درگیر سازد و حتی موجب فیبروز شود.

شایع‌ترین ناحیه درگیر ایلئوسکال است.

بین ضایعات معمولاً نواحی سالم وجود دارد.

این بیماری تظاهرات خارج روده‌ای نیز دارد مانند آرتریت و ضایعات پوستی.

علائم اولیه کرون

علایم هر فرد به بخشی از دستگاه گوارش که دچار آسیب شده است، بستگی دارد.

بیماری کرون می تواند بر روی هر بخش از دستگاه گوارش تأثیر بگذارد.

در حالی که علایم از بیماری به بیمار دیگر تغییر می‌کنند و در بعضی افراد ممکن است بیشتر از دیگران باشد.

در برخی از افراد مبتلا به بیماری کرون، تنها بخش آخر روده کوچک (ileum) تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

در سایر موارد، این بیماری به روده‌ی بزرگ (بخشی از روده بزرگ) محدود می‌شود.

شایع‌ترین مناطق تحت تأثیر بیماری کرون آخرین بخش از روده‌ی کوچک و روده‌ی بزرگ است.

علایم و نشانه های بیماری کرون می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد.

آن‌ها معمولاً به تدریج توسعه می‌یابند، اما گاهی ناگهانی و بدون هشدار بروز می‌کنند.

همچنین ممکن است در یک دوره‌ی زمانی فرد هیچ علایمی نداشته باشد.

هنگامی که این بیماری فعال است علائم و نشانه‌های ممکن عبارتند از:

اسهال مداوم:

اسهال یک مشکل رایج در افراد مبتلا به بیماری کرون است؛

خونریزی از رکتوم:

خونریزی مقعدی ممکن است خون قرمز روشن در کاسه توالت یا خون تیره‌تر مخلوط با مدفوع باشد در مواردی حتی خون موجود در مدفوع مخفی بوده با چشم رؤیت نمی‌شود.

درد و گرفتگی شکمی:

درد شکم و گرفتگی التهاب و زخم‌ها می‌توانند حرکت عادی محتوی روده را از طریق دستگاه گوارش تحت تأثیر قرار دهند و ممکن است باعث درد و گرفتگی شوند و حتی از شدت درد باعث تهوع و استفراغ گردند.

نیاز به اجابت مزاج فوری؛

احساس تخلیه‌ ناقص مدفوع؛

یبوست (می‌تواند منجر به انسداد روده شود)؛

برخی علایم عمومی و عارضه‌هایی که ممکن است با IBD مرتبط باشند، عبارت‌اند از:

تب و خستگی: بسیاری از افراد مبتلا به بیماری کرون دارای تب کم درجه، احتمالاً به علت التهاب یا عفونت هستند که ممکن است همراه با احساس خستگی یا کمبود انرژی باشد.

از دست دادن اشتها؛

کاهش وزن؛

تعریق شبانه؛

زخم‌های دهانی؛

التهاب پوست، چشم‌ها و مفاصل؛

التهاب مجاری صفراوی یا کبد؛

تأخیر رشد یا رشد جنسی در کودکان؛

از دست دادن چرخه‌ی طبیعی قاعدگی؛

تهوع و استفراغ؛

بیمار ممکن است تمام یا فقط یکی از موارد فوق را تجربه کند.

برخی از افراد علایم شدید را تجربه می‌کنند، اما بعضی دیگر فقط مشکلات خفیف دارند.

با این حال بیماری کرون یک بیماری غیر قابل پیش‌بینی است.

با گذشت زمان، علایم فرد تغییر کرده و ممکن است در دوره‌ای از زمان فاقد نشانه شود یا در دوره‌ای دیگر بدون هشدار قبلی به صورت ناگهانی بروز کند.

ممکن است بیماران تجربه دوره‌های طولانی مدت از بیماری را داشته باشند که برای هفته‌ها یا ماه‌ها طول می‌کشد، زمانی که علایم خفیف یا بیماری بدون نشانه است، دوره تجدید و باززایی و زمانی که علایم تشدید می‌شود دوره‌ی عود بیماری نامیده می‌شود.

با این حال ابتلا به این علایم کافی نبوده و صحت ابتلا به بیماری کرون فقط با انجام آزمایش و بررسی‌های پزشک قطعی می‌شود.

افراد مبتلا به کرون اغلب دچار از دست دادن اشتها و در نتیجه کاهش وزن خواهند شد.

احساس خستگی و کمبود انرژی نیز در آنان شایع است.

کرون ممکن است در میان کودکان و جوانان به سرعت گسترش یابد و پیشرفت کند.

درمان بیماری کرون

رویکرد کلاسیک برای درمان در بیماری کرون، یک رویکرد گام به گام است که از کمترین عوامل سمی برای بیماری‌های خفیف شروع می‌شود و درمان فزاینده‌تر تهاجمی برای بیماری‌های شدیدتر یا بیمارانی که به مواد کمتر سمی پاسخ نداده‌اند، مورد استفاده قرار می‌گیرد. اخیراً این میدان به سمت یک رویکرد بالا به پایین (مدیریت تهاجمی اولیه) حرکت کرده است که ممکن است فرد در معرض عوامل ضد التهابی قرار گیرد و به گونه‌ای باعث افزایش مواجهه با عوامل افزایش دهنده‌ی مخاطی شود که از عوارض آینده جلوگیری کند. در ادامه به چند دسته‌ی درمان دارویی بیماری کرون خواهیم پرداخت.

عوامل ضد التهابی

داروهای شناخته شده به عنوان آمینوسالیسیلات (۵ ـ ASA) برای درمان التهاب خفیف تا متوسط ​​در بیماری کرون استفاده می‌شوند. این داروها به طور کلی در القا و رهایی از بیماری با کنترل التهاب مؤثراند. انواع داروهای ضد التهابی که در درمان بیماری کرون استفاده می‌شوند عبارتند از ترکیبات آمینوسالسیلیک اسید از قبیل سولفاسالازین (Azulfidine) و مسالیمین، Pentasa، Asacol، Dipentum، Colazal وRowasa enema، Suppository Canasa است که از طریق تماس مستقیم (موضعی) با بافت التهابی عمل می‌کنند تا مؤثر باشند. عوارض جانبی احتمالی مصرف داروهای ضد التهاب شامل تهوع، استفراغ، سوزش سر دل، اسهال و سردرد است. این نوع داروها همچنین فعالیت Anti-MAP داشته و معمولاً با داروهای دیگر ترکیب شده‌اند. اسیدهای چرب امگا ۳ همچنین عوامل ضد التهابی هستند که می‌توانند در درمان IBD مفید باشند. Pentasa و Asacol در درمان بیماران مبتلا به ایلئیت کرون و ایلئوس کولیت مؤثر هستند و Rowasa برای درمان بیماران مبتلا به پروستیت ایمن و مفید است. پزشکان معمولا برای مبتلا نشدن به یبوست کولون و یا ایلئوم کولیت، از پنتاسا یا آساکول شروع می‌کنند. اگر پنتاسا یا آساکول بی اثر باشد، ممکن است پزشکان آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند Cipro یا Flagyl را برای دوره‌های طولانی (اغلب چند ماه) تجویز کنند، هر چند که شواهد نشان می‌دهد که اثر آنتی‌بیوتیک‌‌  در درمان بیماری کرون ضعیف است.

مسالیمین

آمینوسالسیلیک اسیدها همچنین mesalamine از نظر شیمیایی به آسپرین شبیه هستند. آسپرین یک داروی ضد التهابی است که برای سال‌ها در درمان آرتریت، بوزیت و تاندونیت (شرایط التهاب بافت) مورد استفاده قرار گرفته است. با این حال، آسپرین در درمان بیماری کرون و کولیت اولسراتیو مؤثر نیست و حتی ممکن است التهاب را بدتر کند. مطالعات اخیر نشان می‌دهد که آسپرین احتمالاً خطر ابتلا به سرطان کولورکتال را در جمعیت عمومی کاهش می‌دهد. از سوی دیگر ۵ ـ ASA می‌تواند در درمان بیماری کرون و کولیت اولسراتیو مؤثر باشد، البته اگر دارو بتواند به طور موضعی بر روی پوشش روده ملتهب تحویل گردد. به عنوان مثالmesalamine (Rowasa) enema در درمان التهاب در رکتوم مؤثر است. با این حال، محلول انما نمی‌تواند به اندازه کافی برای درمان التهاب در روده‌ی بزرگ و روده‌ی کوچک دسترسی ایجاد کند. بنابراین، این دارو برای اکثر بیماران مبتلا به بیماری کرون که در هر دو قسمت کولون و ایلئوم درگیر هستند، باید به صورت خوراکی مصرف شود. اگر ۵ ـASA خالص به صورت خوراکی مصرف شود، بیشتر در معده و روده‌ی فوقانی شکم جذب می‌شود و بسیار کم به ایلئوم و کولون می‌رسد. ۵ ـ ASA به عنوان یک عامل خوراکی در درمان بیماری کرون مؤثر است و باید به صورت شیمیایی تغییر یابد تا از جذب آن توسط معده و روده‌ی فوقانی جلوگیری شود.

سولفاسالازین (آزولیدین)

سولفاسالازین (Azulfidine) اولین ترکیب ۵ ـ ASA اصلاح شده در درمان کولیت کرون و کولیت اولسراتیو است، اما داروهای جدید ۵ ـ ASA دارای عوارض جانبی کمتری هستند. این دارو برای سالهای بسیار با مؤفقیت مورد استفاده قرار گرفته است تا باعث بهبودی در بیماران مبتلا به کولیت زخم خفیف تا متوسط ​​شود. سولفاسالازین همچنین برای دوره‌های طولانی مدت برای حفظ وضعیت پایدار استفاده شده است. سولفاسالازین شامل یک مولکول ۵ ـASA است که از لحاظ شیمیایی به مولکول سولفاپیریدین ارتباط دارد. اتصال دو مولکول به هم مانع جذب توسط معده و روده‌ی فوقانی می‌شود. هنگامی که سولفاسالازین به ایلئوم و کولون می‌رسد، باکتری‌هایی که به طور معمول در ileum و کولون هستند، پیوند بین دو مولکول را از بین می‌برند. پس از شکستن ۵ ـASA ، سولفاپیریدین به بدن جذب می‌شود و سپس در ادرار دفع می‌گردد. با این حال، بیشتر ماده‌ی ۵ ـASA فعال در داخل کانال ایلئوم و کولون برای درمان کولیت در دسترس است. بیشتر عوارض جانبی سولفاسالازین به علت وجود مولکول سولفاپیریدین است. این عوارض جانبی شامل حالت تهوع، سوزش سر دل، سردرد، کم خونی، بثورات پوستی و در موارد نادر هپاتیت و التهاب کلیه است. در مردان سولفاسالازین می‌تواند میزان اسپرم را کاهش دهد. کاهش تعداد اسپرم برگشت‌پذیر است و پس از قطع شدن سولفاسالازین یا تبدیل شدن به ترکیب ۵ ـASA دیگر طبیعی می‌شود. از آن‌جا که ترکیبات جدید ۵ ـASA به عنوان مثالmesalamine ،Asacol و Pentasa مولکول سولفاپیریدین ندارند، عوارض جانبی کمتری از سولفاسالازین خواهند داشت. آن‌ها برای درمان بیماری کرون و کولیت اولسراتیو بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند.

آساکول

Asacol قرصی است که از ترکیب ۵ ـASA احاطه شده توسط پوشش رزین اکریلیک تشکیل شده است. آساکول بدون سولفات است. پوشش رزین مانع جذب ۵ ـASA از طریق معده و روده‌ی کوچک می‌شود. هنگامی که قرص به انتهای ایلئوم و کولون برسد، پوشش رزین حل می‌شود و داروی فعال ۵ ـASA آزاد می‌گردد. آساکول در ایجاد التهاب در بیماران مبتلا به کولیت زخم خفیف تا متوسط ​​مؤثر است. البته مصرف بلند مدت آن برای حفظ حالت پایدار بیماری نیز مفید است. برخی از مطالعات نشان داده است که آساکول همچنین در درمان بیماری ایلئیت کرون و ایلئولیت کولیت و همچنان در حفظ بهبودی در بیماران مبتلا به کرون مفید است. دوز توصیه شده‌ی آساکول برای القاء، دوز ۴۰۰ میلی گرم سه بار در روز (در مجموع ۲٫۴ گرم در روز) است. حداقل دوز پیشنهادی آساکول دو بار در روز (۱٫۶ گرم در روز) برای حفظ حالت پایدار است، البته گاهی اوقات، دوز نگهداری بالاتر می‌رود. همانند Azulfidine، مزایای Asacol مربوط به دوز است. اگر بیماران روزانه به ۲٫۴ گرم آساکول پاسخ ندهند، این دوز اغلب به میزان ۳٫۶ تا ۴٫۸ گرم در روز افزایش می‌یابد تا موجب بهبودی شود. اگر بیماران قادر به پاسخگویی به دوزهای بالاتر آساکول نباشند، سایر گزینه‌های درمانی مانند کورتیکواستروئیدها مورد توجه قرار می‌گیرند.

پنتاسا

پنتاسا یک کپسول شامل کره‌های کوچک حاوی ۵ ـASA است. همانطور که کپسول در روده حرکت می‌کند، ۵ ـASA داخل کره‌ها به آرامی به روده آزاد می‌شوند. برخلاف آساکول، داروی فعال ۵ ـASA به روده‌ی کوچک و کولون آزاد می‌شود. بنابراین Pentasa می‌تواند در درمان التهاب در روده‌ی کوچک مؤثر باشد و در حال حاضر شایع‌ترین ترکیب ۵ ـASA برای درمان بیماری کرون خفیف تا متوسط ​​در روده‌ی کوچک است. بیماران مبتلا به بیماری کرون گاهی تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند تا از انسداد روده‌ی کوچک، تخریب آبسه‌ها یا ایجاد فیستول‌ جلوگیری شود. معمولاً بخش‌هایی از روده در طول عمل جراحی برداشته می‌شود. پس از عمل جراحی، بیمار می‌تواند برای مدتی از بیماری و علائم (در حالت بهبودی) آزاد باشد. در بسیاری از بیماران، بیماری کرون در نهایت بازمی‌گردد. Pentasa کمک می‌کند تا حالت بهبودی بیمار را حفظ کرده و احتمال وقوع بیماری کرون را پس از جراحی کاهش دهد. در درمان ایلئیت کرون، دوز Pentasa معمولاً چهار کپسول ۲۵۰ میلی گرم چهار بار در روز (مجموعا ۴ گرم در روز) است. برای نگهداری حالت ثابت در بیماران پس از عمل جراحی، دوز Pentasa بین ۳ الی ۴ گرم روزانه خواهد بود.

اولسالازین (دیپنتوم)

اولسالازین (Dipentum) کپسولی است که در آن دو مولکول ۵ ـASA با یک پیوند شیمیایی همراه می‌شوند. در این فرم، ۵ ـASA نمی‌تواند از معده و روده جذب شود. باکتری روده قادر به تجزیه دو مولکول آزاد ۵ ـASA فعال در روده است. از آن‌جایی که باکتری‌های روده بیشتر در ایلئوم و کولون فراوان هستند، اکثراً ۵ ـASA فعال در این مناطق آزاد می‌شوند. بنابراین اولسالازین در بیماری‌هایی که به ایلئوم و کولون محدود می‌شوند، مؤثرتر است. اگرچه مطالعات بالینی نشان داده است که این دارو به عنوان دوز نگهدارنده در کولیت اولسراتیو مفید است، اما برخی از بیماران هنگام مصرف اولسالازین اسهال را تجربه می‌کنند. از این جهت، اولسالازین اغلب مورد استفاده نیست. دوز توصیه شده‌ی اولسالازین ۵۰۰ میلی‌گرم دو بار در روز است.

Balsalazide (Colazal)

Balsalazide کپسولی است که در آن ۵ ـASA با یک پیوند شیمیایی به مولکول دیگری که بی اثر است (بدون اثر روی روده) متصل بوده و از جذب ۵ ـASA جلوگیری می‌کند. این دارو قادر است از طریق روده بدون تغییر باقی بماند تا به پایان روده‌ی کوچک و روده‌ی بزرگ برسد. از آن‌جایی که باکتری‌های روده بیشتر در انتهای آئول و کولون فراوان یافت می‌شوند، این دارو بیشتر برای درمان التهابی که عمدتاً به کولون مربوط است، استفاده می‌شود.
ترکیبات ۵ ـASA خوراکی، عوارض جانبی کمتری نسبت به آزولیدین دارند و همچنین تعداد اسپرم‌ها را کاهش نمی‌دهند. آنها داروهای سالم برای مصارف طولانی مدت و قابل تحمل‌تر هستند. بیمارانی که به آسپرین آلرژی دارند، باید از ترکیبات ۵ ـASA اجتناب کنند؛ زیرا همان طور که گفته شد، آن‌ها از نظر شیمیایی مشابه با آسپیرین هستند. التهاب کلیه و ریه با استفاده از ترکیبات ۵ ـASA به ندرت گزارش شده است. بنابراین ۵ ـASA باید با احتیاط در بیماران مبتلا به بیماری کلیوی مورد استفاده قرار گیرد. همچنین توصیه می‌شود قبل از شروع درمان و به صورت دوره‌ای در طول درمان، آزمایش خون از عملکرد کلیه انجام شود. موارد نادر از بدتر شدن اسهال، گرفتگی و درد شکمی همراه با تب، بثورات و ناراحتی ممکن است حین مصرف این داروها رخ دهد.

داروهای رکتال ۵ ـASA

مصرف ترکیبات ۵ ـASA در فرم انما برای درمان کولیت اولسراتیو تنها شامل کولون دیستال است، زیرا انما به راحتی می‌تواند به بافت‌های ملتحمه کولون دیستال برسد. این فرم دارو در درمان بیماری کرونی که در آن التهاب در داخل و اطراف رکتوم وجود دارد، استفاده می‌شود. هر Rowasa enema حاوی ۴ گرم ۵ ـASA است. انما معمولاً در هنگام خواب تجویز می‌شود و بیماران تشویق می‌شوند تا دارو را در تمام طول شب حفظ کنند. انما حاوی سولفیت است و نباید در بیمارانی با آلرژی سولفیت استفاده شود. در غیر این صورت، Rowasa enema امن و قابل تحمل است.

عوامل تخفیف ایمنی

کورتیکواستروئیدها (برای مثال پردنیزون، پردنیزولون، هیدروکورتیزون و غیره) برای سال‌ها در درمان بیماران مبتلا به بیماری کرون متوسط ​​و شدید و کولیت اولسراتیو و برای درمان بیماران که قادر به پاسخ به ترکیبات ۵ ـASA نیستند، مورد استفاده قرار گرفته‌ است. مصرف کورتیکواستروئیدها تا حدی التهاب را کنترل می‌کند. این داروها در واقع سیستم ایمنی بدن فرد را سرکوب می‌کنند. برخلاف ۵ ـASA ، کورتیکواستروئیدها به طور مؤثر نیاز به تماس مستقیم با بافت روده‌ی التهابی ندارند. کورتیکواستروئیدهای دهانی داروهای ضد التهابی قوی هستند. پس از جذب، کورتیکواستروئیدها اعمال فوری ضد التهابی را در سراسر بدن، از جمله روده انجام می‌دهند. در نتیجه، آنها در درمان بیماری کرون در روده‌ی کوچک و همچنین کولیت اولسراتیو استفاده می‌شوند. پردنیزون خوراکی و مقعدی، هیدروکورتیزون وریدی و بودسونید از جمله این داروها هستند. کورتیکواستروئیدهای داخل وریدی (مانند هیدروکورتیزون) می‌توانند در بیمارستان به بیمار تزریق شوند. مصرف طولانی مدت کورتیکواستروئید می‌تواند عوارض جانبی جدی به ویژه تغییرات پوست، استخوان و حساسیت بیشتر به عفونت را ایجاد کند. بنابراین پیشنهاد می‌شود تا حد امکان مصرف نگردد. ولی مصرف استروئید کوتاه مدت می‌تواند بسیار مفید باشد. کورتیکواستروئیدها اگر به طور مناسب استفاده نشود، بیماران می توانند وابسته به استروئید یا مقاوم به آن شوند. برای بیماران مبتلا به پروستیت، Cortenema می‌تواند برای تحویل کورتیکواستروئید به طور مستقیم به بافت التهابی استفاده شود. یک کلاس جدید از کورتیکواستروئید موضعی ( به عنوان مثال، بودسونی [Entocort EC]) که از طریق تماس مستقیم (موضعی) با بافت ملتحمه عمل می‌کند، عوارض جانبی کمتری نسبت به کورتیکواستروئیدهای سیستمیک دارد که به بدن جذب می شوند. با استفاده از کورتیکواستروئید به صورت موضعی، میزان کمتری از آن در بدن جذب می‌شود و فراوانی و شدت عوارض جانبی در مقایسه با کورتیکواستروئیدهای سیستمیک کاهش می یابد، اما به طور کامل از بین نمی‌رود. بنابراین به طور کلی در حال حاضر از تجویز استروئیدهای طولانی مدت اجتناب می‌شود. کورتیکواستروئیدها سریعتر از ۵ ـASA عمل می‌کنند و بیماران اغلب بهبود علایم خود را در عرض چند روز از شروع آنها تجربه می‌کنند. با این حال، کورتیکواستروئیدها در حفظ مقاومت درمانی کرون و کولیت اولسراتیو یا جلوگیری از بازگشت بیماری کرون پس از عمل مفید نیستند. این داروها در مراحل حاد بیماری به طور چشمگیری تب و اسهال، درد شکمی و حساسیت به لمس را کاهش داده و اشتها و سبک زندگی فرد را بهبود می‌بخشند.

بودسونید (Entocort EC)

بودسونید (Entocort EC) یک نوع جدیدتر از کورتیکواستروئید برای درمان بیماری کرون است. این دارو همانند داروهای ضد التهابی و دیگر کورتیکواستروئیدها است. با این حال، بر خلاف سایر کورتیکوستروئیدها تنها از طریق تماس مستقیم با بافت‌های التهابی (موضعی) و نه سیستمیک عمل می‌کند. به محض اینکه بودسونید جذب بدن می‌شود، کبد آن را به مواد شیمیایی غیر فعال تبدیل می‌کند. بنابراین، برای درمان مؤثر بیماری کرون همانند ۵ ـASA موضعی باید به صورت مستقیم به بافت روده ملتهب تحمیل شود. کپسولهای بودسونید حاوی گرانول‌هایی هستند که اجازه می‌دهند دارو به ایلئوم و روده‌ی بزرگ به صورت آهسته منتقل شود. در یک مطالعه چند ساله (که در سال ۱۹۹۸ منتشر شد)، ۱۸۲ بیمار مبتلا به یئولیت کرون با بودسونید (۹ میلی گرم در روز) یا پنتاسا (۲ گرم دو بار در روز) درمان شدند. بودسونید مؤثرتر از پنتاسا بود، در حالی که عوارض جانبی مشابه Pentasa بود. در مطالعه دیگری که در مقایسه با اثربخشی بودسونید با کورتیکواستروئیدها، بودسونید در درمان بیماری کرون بهتر از کورتیکواستروئیدها نبود، اما عوارض جانبی کمتری داشت. از آن‌جا که بودسونید توسط کبد به مواد شیمیایی غیر فعال تجزیه می‌شود، عوارض جانبی کمتری نسبت به کورتیکواستروئیدهای سیستمیک دارد. همچنین غده آدرنال کمتر کورتیکواستروئیدهای سیستمیک را سرکوب می‌کند. بودسونید همچنین به عنوان یک enema برای درمان پروتییت در دسترس است. نشان داده شده است که داروی بودسونید در درمان بیماران مبتلا به بیماری کرون مؤثر است. اگر به مدت مدت طولانی استفاده شود، بودسونید نیز ممکن است برخی از عوارض جانبی مشابه کورتیکواستروئیدها را ایجاد کند. از این رو، استفاده از budesonide باید محدود به درمان کوتاه مدت باشد. همانطور که بیشتر بودسونید در انتهای ایلئوم آزاد می‌شود، بهترین نتایج آن در بیماری کرونی است که به انتهای آئولوم محدود شده است.
فراوانی و شدت عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها بستگی به دوز و مدت مصرف آنها دارد. برای مثال، دوره‌های کوتاه کورتیکواستروئیدها معمولاً با عوارض جانبی کم و خفیف تحمیل می‌شوند. مصرف طولانی مدت دوزهای بالایی از کورتیکواستروئیدها معمولاً عوارض قابل پیش بینی و بالقوه جدی را ایجاد می‌کنند.